Okręt podwodny – stawiacz min ORP "Wilk" został zbudowany we francuskiej stoczni Chantiers Augustin Normand w Hawrze na zlecenie Polskiej Marynarki Wojennej. Budowę rozpoczęto w 1926 roku. Okręt wodowano 12 kwietnia 1929 i nadano mu nazwę "Wilk" (wodowano go jako pierwszy okręt typu, stąd pochodzi nazwa całego typu). Budowę ukończono w październiku 1931 roku i okręt wszedł do polskiej służby 31 października 1931.

W dniu 1 września 1939 roku wyruszył z portu wojennego na Oksywiu na patrol zgodnie z operacją "Worek". Uszkodzony w trakcie działań oraz wobec braku paliwa odpłynął do Anglii, przedzierając się poprzez zablokowane Cieśniny Duńskie.

19 września wpłynął do zatoki Firth of Forth, po zatankowaniu paliwa przebazowany do Scapa Flow, gdzie przebywał do połowy października. Następnie udał się do Rosyth na remont. Włączony w skład floty alianckiej, brał udział w okresie od grudnia 1939 roku do stycznia 1941 roku w działaniach na Morzu Północnym, łącznie odbył 9 patroli bojowych. W trakcie ostatniego z nich w nocy z 20 na 21 czerwca 1940 staranował okręt podwodny, uznany za niemiecki (według współczesnych badań, prawdopodobnie był to sprzymierzony holenderski O13). Uszkodzenia, których doznał, spowodowały przesunięcie do zadań szkoleniowych. W 1942 roku przeszedł do rezerwy. W 1951 roku został zwrócony i sprowadzony na holu do Polski. Z uwagi na zły stan techniczny i nieopłacalność remontu został, w październiku 1951 roku, skreślony z listy floty i złomowany.

Okręt w czasie służby w Polsce nosił znak taktyczny "W", a w czasie służby w Anglii "64 A", a potem "N 64".